ياد خدا، حيات جان و جلاي سينه‌هاست و كليد انس در گنجينه ياداوست و هر محب عاشقي با ذكر او فرح مي‌يابد و هم «او» خود را همنشين‌يادكنندگانش مي‌داند و ايشان را چنين خطاب مي‌كند:
«اُذْكُرُونِي اَذْكُرُكُم‌ْ بِنِعْمَتِي، اُذْكُرونِي بِالطاعَه‌ِ وَالْعِبادَه‌ِ اَذْكُرُكُم‌ْ بِالنِّعَم‌ِ وَالاِْحْسان‌ِ وَ الرَّحْمَه‌ِ وَ الرِّضْوان‌ِ».
«مرا ياد كنيد تا با نعمت‌هايم يادتان كنم و مرا به اطاعت و بندگي ياد كنيد تا بااحسان و رحمت و رضوان يادتان كنم».
و او در مجموعه «زيباترين سخن» فرموده است:
«اَلا بِذِكْرِاللهِ تَطْمَئِن‌ُّ الْقُلُوب»
«هان! با ياد خدا دل آرام گيرد».
دل آدمي حريم خداست و غير از او زيبنده جايگزيني نيست. پس رواِدل را بايد براي آن زيباي بي‌همتا آراست و با شناخت، در دوستي‌اش پيشقدم‌شد و در خلوت با او سخن گفت تا آنكه محبوب او گشته، از خوان پاداش اوتوشه برچيد.
جوانا! ره طاعت امروز گيركه فردا جواني نيايد ز پير
فراغ دلت هست و نيروي تن‌چو ميدان فراخ است گويي بزن
برای مشاهده بقیه مطلب روی ادامه مطلب کلیک کنید>>>
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
